تو یکی از نامه هایی که جودی ابوت برای بابا لنگ دراز مینوشت؛ براش نوشته بود که این بلاهای کوچیک که در طول یک روز نازل میشند هستند که آدم رو بیشتر اذیت میکنند تا بدبختی های بزرگ (یا یه چیزی تو این مایه ها)

حالا حکایت دیروز ماست. همینجوری پشت سر هم خبرهای ریز و درشت ناراحت کننده اون هم همش تو محیط بلاگرها.

صبح اول وقت که نوشته خورشید خانوم حالمون رو گرفت. نه فقط به خاطر اینکه تلخ نوشته بود. برای اینکه یادم آوورد چقدر بعضی از ما کوتاه بین و حسود و نظر تنگ هستیم. که چطور نمیتونیم بودن در کنار همدیگر رو با همه اختلافات تاب بیاریم. که چطور حرمت دوستی و انسان بودن همیدگه رو نگه نمیداریم. و متاسفانه همه اینها با یک عالمه ویژگی بد دیگه رو داریم. میدونم باز یه عده میاند میگند چرا میگی ما ایرانیها چرا جمع میندی و کلن از این حرف من خوششون نمیاد. اما خداییش تو رفتارهامون با همدیگه غیر از حسادت و توهین و زیرآب زنی و دورویی چیزخوبی هم از خودمون نشون میدیم.

یه موقعهایی فکر میکنم ما هیچ وقت به اون ایرانی که تو فانتزیهامون میخواهیم نمیرسیم چون بنیان فکری و فرهنگیمون انقدر ایراد داره که تا صد سال دیگه هم درست نمیشه.

فقط امیدوارم صنم زود این موضوع ر و فراموش کنه و برگرده که جاش خیلی خالیه.

آسیه هم که همون حرفها رو زده.