از وقتی کوچولو بودم و ادای زنهای حامله رو در می آووردم! یا وقتایی که مامان بازی میکردم، همیشه بچه ام یه دختر کوچولو بود. حتی تا همین الان هم که بزرگ شدم همیشه وقتی به بچه دار شدن فکر میکردم تو ذهنم یه دختر بچه میومد.

دیروز حسابی سورپرایز شدم وقتی دکتره گفت "ایناهاش پسره!!!!"

یه جورایی عجیب و بامزه است. نمی تونم خودم رو مامان یه پسر بچه یا یه پسر بزرگ و عاقل و جا افتاده تصور کنم.

در حاشیه: بقیه پست قبل رو مینویسم فقط خواستم تا کهنه نشده و یادم نرفته از احساس الانم بگم.