نوشتن تو این دفترچه مجازی بعضی وقتها به من در شناخت خودم خیلی کمک کرده.

بعضی وقتها که اینجا رو باز میکنم تا توش بنویسم خیلی دلم میخواد از خاطرات گذشته ام یادی بکنم و یه چیزی بنویسم.

اما غیر از مواقعی که به صورت خود به خودی در همون لحظه نوشتن، این خاطره ها زنده میشن و من ازشون میگم، وقت دیگه ای نمیتونم خاطراتم رو بنویسم.

این موضوع به من نشون داد من آدمی هستم که با اینکه با خاطره های گذشته خوشم اما اصلن آدمی نیستم که تو گذشته ها زندگی کنم.

تازگی ها و از خیر این وبلاگ متوجه شدم که من به شدت آدمی هستم که تو حال زندگی میکنم. البته که به آینده هم فکر میکنم و براش برنامه ریزی میکنم ولی مطمینن به گذشته تعلقی ندارم.