مدتی هست یه کشفی کردم.

هیچی هیچی تو دنیا اندازه یه لیوان چای سبز (اوچا) ولرم تو سرمای زمستون و وقتی حسابی خسته هستی آدم رو سر حال نمیاره.

هیچی هیچی تو دنیا به اندازه یه چای سبز خنک وقتی داری از تشنگی تو تابستون له له میزنی جیگر آدم رو حال نمیاره.

اگه جایی هستید که این دو قلم در دسترستون هست یه امتحان بکنید.

اگر هم ایران هستید میتونید از بازار یا شاید هم بعضی از مغازه ها چای سبز بخرید و برای خودتون دم کنید. آماده کردنش هم خیلی راحته.

فقط باید آب جوش روش بریزید(تو قوری به اندازه یه قاشق غذا خوری چایی سبز بریزید) و به اندازه چهار پنج دقیقه بذارید بمونه تا دم بکشه. لازم هم نیست سر کتری یا سماور بذارید. چند بار که درست کنید دستتون میاد برای هر نوعی چقدر باید چایی خشک بریزید تا مزه اش متعادل بشه (نوع معمولیش، نه خیلی اصیل ژاپنی، نباید اصلن تلخ باشه) عین همون کوچا یا بلک تی یا همون چایی خودمون.

اگه اولش دیدید خیلی از مزه اش خوشتون نمیاد، اگر به خاطر نوع کیفیت پایین چایی نباشه، بعد از چند بار چنان بهش عادت میکنید که همیشه برای نوشیدنی هوس چایی سبز میکنید. البته خیلی هم خاصیت داره.

خلاصه از من گفتن بود. هر کسی هم که مثل شوشوی من دوست نداشته باشه و سعی نکنه هم که امتحان کنه، نصف عمرش بر فناست.

در حاشیه:

کلن به این نتیجه رسیدم که تمام خوراکی های ژاپنی چون مزه خیلی متفاوتی از غذا ها و نوشیدنی های ما داره شاید اولش خیلی تو ذوق بزنه. عین اوایل خودم که اومده بودم اینجا و هر چی میخوردم به نظرم میومد مزه اش یه جوریه.

اما خداییش انقدر غذاهاشون سالم و سبکه که بعد از چند بار امتحان کردنش دیگه همیشه هوس خوراکی هاشون رو میکنید.

ناگفته نمونه که البته بعضی از خوراکی هاشون رو من هنوز هم نمیتونم امتحان کنم.

جای همگی خالی در حین نوشتن این متن یه بطری چای سبز داغ خوردم.

از اینا