میخوام یه عالمه حرف بزنم اما حرفهام تو گلوم مونده. انقدر عصبانی و افسرده و شوکه هستم که صدام در نیاد سنگینترم.

دیشب تا صبح یا خواب میدیدم یا هی از خواب میپریدم. تنها تصویری که تو ذهنم بود خانواده هایی که عزادار شده، بود.

هی فکر میکردم تو مدتی که من داشتم غذا میخوردم و اخبار رو چک نکرده بودم ، چند تا خونواده تو ایران داغدار شد.

دیگه خونواده ای هم تو ایران مونده که طعم حادثه و جنگ و اعدام و... رو نچشیده باشه.

بعد از بیست و هفت سال کاش این بختک از روی ایران کنار میرفت.

این نسل قبلی ما چه گندی زد با این انقلابی که کرد.

نمیدونم آقایون از چپی و راستی به اندازه سر سوزنی جاییشون درد گرفته از این همه حادثه از این همه بدبختی که برای مردم درست کردند.

آقا جان خودتون سنگین و رنگین برین کنار دیگه. باید یکی یکی مردم رو تو گور بذارید تا بفهمید سیستمتون، نظامتون، سیاستهاتون، برنامه ریزی هاتون... به درد این مملکت و این مردم نمیخوره.

بابا مردم چه گناهی کردند. چرا انقدر جونشون براتون بی ارزشه؟

ببینم مجتبی سمیعی نژاد هم همین حرفها رو زده بود؟ خب همگی یه زمانی صدامون در میاد دیگه. یکی زودتر یکی دیرتر.

دوستانی که میگفتید باید تو انتخابات شرکت کرد، جواب بدید ببینم مگه همون نماینده های منتخب شما هم جزو همین سیستم نیستند؟ میبینید که خروجی های سیستم مورد نظرتون چیه باز هم میخواهید ازش دفاع کنید. خداییش جای دفاعی هم مونده؟

متاسفم از این خبر بد. از همه خبر های بد. از هوای آلوده تهران. از کشتار کردها. از بدبختی مردم جنوب. از این همه فقر از این همه بی عدالتی. از بیکاری ونا امیدی جوونها. از این همه شهید ومجروح جنگی . از این همه خانواده داغدار. از آب آلوده. از شیر آلوده. از قتل از تجاوز. از بدبختی زنهای ایرانی. از بدبختی مردهای ایرانی. از دانشجوهای زندانی . از...

راستی اگه دل و دماغی مونده باشه، روز دانشجو مبارک.