شما ها اگه یه نفر هر چند وقت یه بار منت سرتون بزاره که دارید از پول مالیاتی که میده بورسیه میگیرید و زندگی میکنید و اصلن نفس میکشید ؛چی کار میکنید؟ اگه هی برای هر چیزی یادتون بیاره که شما فلان مقدار پول میگیرید واین از سرتون زیاده و باید کمتر از اینها باشه چه حالی بهتون دست میده؟ فرض کنید تو غربت بدون هیچ دوست و آشنایی دارید زورتون رو مزنید که موانع رو از سر راه زندگی بردارید در حالی که تو کشور خودتون یه کار خوب و کلی دوست و آشنای خوب داشتید و زندگی خیلی خیلی شیرین تر از این وضعیتی بوده که الان توش هستید.بعد همه چیز رو ول کردید فقط و فقط چون باهاتون شرایط دیگه ای روطی کرده بودند . اونوقت بیایید همه سختی ها رو تحمل کنید یه دفعه به یه آدمی بربخورید که نه تنها هیچ قدمی براتون برنمیداره،بلکه هی بهتون بگه این پولی که میگیری رو یه وقت برمیداری میری کشورت و اونوقت این پول از جیب ماها میره.

خدا میدونه چند بار استاد من این مسایل رو به من یاد آوری کرده. تقریبن من حق ندارم راجع به هیچ چیزی درخواست بدم یا حتی سوال کنم حتی اگه کار برای تحقیقم باشه چون دارم از اینا پول میگیرم.

خیلی تحمل کردم و به روی خودم نیاوردم اما امروز دیگه بریدم.

نمیدونم مال اعصاب منه که ضعیف شده یا این آدم از حد خودش به در کرده.

چیزی که من از این ژاپنی ها شناختم اینه که اینها با همه ظاهر مودبی که دارند وقتی مسایل مالی در میون باشه به شکل خیلی زشتی خودشون رو نشون میدند.

**********

میگم من نبودم این مدت باز گیس و گیس کشی بوده تو وبلاگستان. به خدا خنده دار شده این دعواهای جمعمون.از اون خنده دار تر جوابهای منطقی یه سری به این دعواهای الکی.من میگم بهتر نیست به جای کار گروهی کردن هر کس سرش به وبلاگ خودش گرم باشه.میدونید دست خودمون نیست یه وقتهایی هم میخواهیم یه چیزی رو درستش کنیم یا یه کارهایی بکنیم اما نیمشه.حقیقتش اینه که بهمون کار گروهی،روحیه دسته جمعی زندگی کردن،انتقاد کردن بدون توهین و خیلی چیزهای دیگه رو یاد ندادند.توقع زیادی داریم از خودمون.