اینجا نشستم .با این همه چشم بادومیهای هم گروهی که انگار دنیاشون با من خیلی فرق داره.اینجا هزاران کیلومتر دورتر از ایرانم اما حتی نمیشه یک ساعت بگذره و من به این مرز پر گهر که دیگه گهری ازش نمونده فکر نکنم.بدون من هم ایران سر جاشه مردمش با دل خون یا بی توجه به تمام اتفاقات دورو برشون دارن به زندگیشون ادامه میدن اما من یه لحظه نمیتونم خودمو قانع کنم که کشورم و رو از یاد ببرم...ا

*********

خوندن این مطلب کلی خوشحالم کرد.دست شما درد نکنه آقای معین وآقای رییس جمهور