بلاخره توانستم قالب اينجا رو عوض کنم،و دوباره شروع کنم به نوشتن.دستش درد نکنه هاله عزيز که اون موقع به دادم رسيد و بهم يه قالبِ آبرومند داد و کمک کرد که من وراجی هامو شروع کنم.اما خوب من دوست داشتم خودم از اين جریانات اچ تی ام ال و بقیه داستانهاش سر در بیارم و برای خودم یه قالب درست کنم،هر چند که شايد خيلی ساده به نظر بياد اما همين که کاره خودمه برام لذت آورِه.با برنامه های فشرده این مدت یه فاصله طولانی افتاد بین لاگیدنهام اما حالا کارها یکم رو غلطک افتاده و میشه یه وقتی هم برای حرف زدن پیدا کرد.موندم اگه من ایران بودم و میخواستم رابطه ام رو با دوستام از طریق حرف زدن با تلفن حفظ کنم چه جوری میخواستم به کارهای روزمره ام برسم.....ا

علت برداشتن کامنتهاهم دو چیزبود:یکی اینکه اینجا برام فقط یه مکانه که بتونم توش راحت حرفامو بزنم و دلم نمیخواد به خاطر اینکه دیگران چه نظری دارن دچار خودسانسوری بشم.هر چند که کامنتدونی باعث شد دوستای خوبی پیدا کنم اما از اینکه احساس کنم کامنت نوشتن یعنی من بهت سر زدم تو هم سر بزن!!! خیلی خوشم نمیاد .علت دیگه اش هم این بود که هنوز بعضی ازما ایرانیها جنبه ابراز عقیده بدون اینکه به طرفمون بی احترامی کنیم نداریم و من تو این جور مواقع بهترین کار رو این میدونم که به طرفم اجازه ندم باهام حرف بزنه.ا شاید خودخواهی باشه اما من اینجا فقط به ابراز عقیده ام فکر میکنم واینجوری احساس راحتیه بیشتری میکنم

فکرمیکنم برای شروع دوباره گفتن این حرفا لازم بود....تا بعد