چند شب پیش با مامان بزرگم حرف میزدم .ازم پرسیدن چی دوست داری برات بدم مامانت بیاره(مامان احتمالا تا یکی دو هفته دیگه میاد اینجا یه سری به دختر و دامادش بزنه )گفتم هیچی چون فکر کنید شما هر چی بدید من وقتی خواستم برگردم ایران باید کلی پول پست بدم اینا رو برگردونم ایران.گفتند مگه تو میخوای جدی برگردی؟گفتم آره من مثل بچه های شما نیستم دلم میخواد درسم که تموم شد برگردم ایران.گفتند همتون تا درس میخونید میگید میخوام برگردم ایران میخوام بیام تو ایران تو مملکت خودم کار کنم .اما وقتی درستون تموم شد و دیدید که جای دیگه زندگی بهتری خواهید داشت همه این حرفا یادتون میره...کلی دلم گرفت دیگه هیچی نگفتم نمیدونم من هم میشم مثل همه کسایی که زندگی تو غربت رو به برگشتن ترجیح میدن یا نه...روزی که از ایران اومدم وقتی سوار هواپیما شدم گفتم خدایا میدونم که هر چی از ته دل ازت خواستم بهم دادی الان هم ازت میخوام کمکم کنی هیچ وقت ایران رو یادم نره و کمکم کنی یه زندگی وکار خوب برای من و شوشو جور بشه که پنج سال بعد که درسمون تموم شد برگردیم ایران. از خدا قول گرفتم امیدوارم یادش نره.ا