ديشب داشتم يه سريال که بعد از يک ماه هنوز نميدونم اسمش چيه نگاه ميکردم که بر حسب تصادف خيلي پليسي نيست چون من نميفهمم اين ژاپني ها که به اندازه سر سوزن استعدادِ هنري ندارن چرا اصرار دارن سريال هاي مهيج پليسي بسازن
اي کاش خدا يکم از پشتکار اينا رو ميداد به ما عوضش يکم از استعداد ما رو ميداد به اينا اينجوري يکم ايرانيها از حس آماده خواهيشون کم ميشد و ياد ميگرفتن که براي خواسته هاشون زحمت بکشن و اين بيچاره ها هم مجبور نبودن زور بزنن هنر رو هم مثل تکنولوژي نهادينه بکنن چون فکر کنم اين يکي رو نتونن از همون راهي برن که تو بقيه چيزها پيشرفت کردن
شايد هم شد!!!خلاصه اينکه اين سريال هم طبق معمول راجع به چند تا زن و مردن که همه از هم خوششون مياد و مشغولِ فداکاري براي همديگن !! اوجِ احساس نشون دادنشون هم اينه که به هم تعظيم ميکنن و حي بي خودي از هم تشکر ميکنن مثلاتو اين قسمت دو تا که قرار بود با هم ازدواج کنن از هم جدا شدن و در تمام طول صحنه به فاصله 2 متر از هم ايستاده بودن و اشک ميريختن و آخر سر هم از هم بابت 3 سالي که با هم بودن تشکر کردن و بعد از يه تعظيم طولاني تا کمر از هم جدا شدن!!!!!!!!حالا آدم مقايسه ميکنه با ما ايراني ها که تو اين جور مواقع اول که تا هفت پشت فاميل در گير ميشن بعد هم با کلي داد و دعوا و اشک و دل شکستن و ناله و نفرين ....اما راستش انگار مالِ ما طبيعي تره يا شايد هم اينا خيلي متمدنن

This statue is put in front of our lab next to the door since I came here and never has been moved,I don't know which of student or when put that there,it is like a doll ,a beautiful lady worn kimoni making rice ball.